Prolog

Euro 2012. Wszyscy w Polsce strasznie się na to wydarzenie napalili, wszyscy byli podekscytowany, wszyscy mieli nadzieję, że nasza reprezentacja coś wygra. Oprócz mnie. Nigdy nie interesowała mnie piłka nożna. Poprawka - nigdy nie interesował mnie sport. Nie rozumiałam tych wszystkich kibiców, którzy wydają masę pieniędzy na bilety i gadżety piłkarskie. Dla mnie to było bez sensu.

Wszędzie w telewizji czy w internecie pojawiały się informacje typu "Reprezentacja Holandii już w Krakowie!" czy "Przewidywalny skład Polski na mecz otwarcia". Miałam już totalnie dosyć tego "kibicowskiego" klimatu. Na domiar złego moja najlepsza przyjaciółka była w gronie TYCH Polaków.

- Musisz ze mną iść na ten trening! - Aga tym zdaniem prześladowała mnie przez około tydzień. Przyjaźniłam się z nią od czasów podstawówki. Siedziałyśmy razem w ławce, razem przechodziłyśmy pierwsze zawody miłosne, razem próbowałyśmy zrozumieć trudne zadania z matematyki i w końcu razem zamieszkałyśmy. Pochodzimy z małej wsi pod Krakowem. Po liceum postanowiłyśmy zacząć studia zaoczne na wydziale "Dziennikarstwo". W tygodniu razem dorabiałyśmy sobie w kawiarni. Wszystko robiłyśmy razem. Wiedziałam, że się nie wymigam.

Adze chodziło o trening reprezentacji Włoch, która miała swoją siedzibę akurat w Krakowie. Ulubionym zawodnikiem mojej przyjaciółki był Claudio Marchisio grający w Juventusie. Ona była nim oczarowana, ciągle o nim mówiła a kiedy dowiedziała się, że on będzie w Krakowie o mało nie padła na zawał.

- Pójdę z tobą na ten trening, ale tylko dlatego, że jestem ciekawa jak ten cały Claudio wygląda - dałam pewnego dnia za wygraną.

- Kocham cię! - wykrzyczała i zarzuciła mi ręce na ramiona.

- Robię to tylko ze względu na ciebie - powiedziałam udając stanowczość, ale mi nie wyszło, więc obie wybuchłyśmy śmiechem.